Voor op de blog volgende week

Zaterdag 04/12/10.

We zijn goed vertrokken met de Spirit of Tasmania, we waren getuigen van alweer een prachtige zonsondergang met op de achtergrond het als maar kleiner wordende Melbourne. Op de boot heb ik eigenlijk nog verbazend goed geslapen de recliners, reclineden echt wel ver achterover ! ;-) 22.30 : Slaapwel !

Zondag 05/12/10.

06.40 : `Goodmorning we have arrived in Devonport and will start our embarking at aproxamatly 40 minutes, ...` We zijn er ! We zijn moe ! Hhhmm heb ik echt acht uur geslapen? We zijn er ! Hup in de auto, maar eerst - alweer - douane controle, neen we hebben geen vers fruit groenten of vis bij ons.

09.30 : Aankomst in Cradle Mountain National Park na een rit langs een groen, maar kil landschap bedekt door veel kale, grijze bomen. We gaan hicken vandaag ! Na een verplichte entrance fee zijn we met de shuttle bus na Dove Lake gereden, daar zijn we begonnen aan een rustige route rond het meer die ongeveer een kleine anderhalf uur in beslag nam. Na deze opwarming zijn we aan het zwaardere werk begonnen. Een steile klim richting Marions Lookout die op het gemak begon via Lake Lilla en leide naar Woombat Pool. Daar besloten we om bij dit mooie, rustige meertje ons te goed te doen aan onze lunch.(12.10) Op het menu stond turks brood met kaas en tonijn. Allemaal heel gezellig, zeker die eerste, lekkere hap, tot het moment volgt waarin in minder dan twee seconden - ng voor je je tweede hap kan nemen - je boterhammetje gestolen wordt door en vogel !!! Mijn eten is dus gewoonweg gestolen geweest door een vogel - het kon niet anders of deze zwarte, gemene dief moest verwant zijn aan de Evil Craw die in men tuin in Belgie woont. BOEH vogel BOEH !! Mijn eten ;`( Echt onvoorstelbaar, in een eerst oermens reactie ben ik nog achter het beest aangesprongen in een povere poging MIJN boterhammetje terug te bemachtigen - mislukt... Al gauw kwam er een tweede broeder van de Evil Craw aangevlogen en zijn we letterlijk gevlucht met ons eten om nog meer onrechte matige diefstal te voorkomen. Triestig...

12.45 : Vervolgens ging de weg over in een rotsachtig parcour waar je beroep moest doen om de ijzeren reling die aan de stenen bevestigd was. Intensief, maar leuk ! De klim duurde ongeveer anderhalf uur en leidde ons naar een prachtige uitzicht ! Daarna zijn we aan onze afdaling via Krater Lake en Ronny Creek begonnen om om 15.00 aan te komen aan het pick up point voor de shuttle bus.

20.48 : In de auto in Bothwell, net noodles gegeten. Slaapwel. Zou sinterklaas mij hier vinden?

Maandag 06/12/10.

07.30 : Goeiemorgen Bothwell. Na ons ontbijt zijn we op verkenning geweest in dit zalig oude stadje, waar de tijd is echt is blijven stilstaan. De huizen dateren allemaal vanuit de negentiende eeuw en waren heerlijk ouderwets. Rond 09.00 uur zijn we doorgereden naar Hobart, de hoofdstad van deze eiland-staat.

Tasmania heette vroeger trouwens Van Diemen Land en was eigenlijk een straf kolonie voor de criminelen die op vatse land weer in de fout waren gegaan. Het eiland stond bekend als een barre,koude plaats met een zeer streng regime. Dit gevoel is nu zeker niet meer aanwezig, maar kan nog terug gevonden worden in de kale, dorre landschappen die zo nu en dan opduiken tussen de zeeen van groen op de bergen waarvan de flanken bedekt worden door vers geschoren schapen. Het is hier echt mooi, de wegen kronkelen tussen de bergen door langs de meren. Fantastisch om dit allemaal te kunnen zien dus.

Aangekomen in Hobart, merk je wil dat je je in de hoofdstad bevind. Je zit dankzij deze teletijdmachine meteen weer in je eigen tijd, wanneer je door het centrum slentert langs de vele winkels en Sub Way`s - jawel zelfs Hobart heeft in zen hoofdstraat twee van deze broodjeszaken. Na een kort bezoek lieten we de hoofdstad voor hij was en zijn we richting Richmond vertrokken. Dit stadje stond bekend volgens de Tourist Information Centre als een mooi, historisch dorpje. Fijn, meer van dat, tot je er aankomt en merkt dat het stadje omwille van zijn verleden keiard uitgebuit wordt en je als toerist voor elke overgebleven historische site moet betalen. Dit is eigenlijk best wel jammer, dan wil je al eens iets bezoeken en een stukje cultuur opsnuiven, dan moet je weer betalen. Iets waar wij als backpackers op een beperkt budget geen ruimte voor hebben, zeker als je weet dat hetgeen je te zien zal krijgen, waarschijnlijk nu ook weer niet zo spectaculair is en dus geen tien dollar waard is.

14.00 : Via de Highway naar Freycinet National Park.

16.30 : Aangekomen en in het information centre vernomen dat we hier weer tientallen dollars zouden moeten besteden aan een daypass en een camping plaats. Niet van. Met de auto zijn we een stukje uit het park gereden, tot in Coles Bay en hebben we de auto geparkeerd aan een rotsstrand dat uitkijkt op een alweer prachtig berglandschap. Stoeltjes uitgehaald, glasje goon en genieten maar.

Dinsdag 07/12/10.

08.15 : Wakker worden omdat er net een verse vloot kajakers toekomt op de plaats waar jij je nacht hebt doorgebracht. Ontbijt, boterhammetjes met choco. Een goed ontbijt is noodzakelijk want vandaag gaan we wandelen in Freycinet National Park.

10.00 : Start van de wandeling richting Wineglass Bay Lookout, een steile vermoeiende klim. Faye heeft echt geen conditie ! Eens de top bereikt kon je genieten van een panoramisch zicht, vandaag was het tamelijk mistig. Het uitzicht was misschien niet zo prachtig als tijdens een zonnige dag, maar het zien van de bergen in de mist, was eens iets anders dan de zonovergoten bergen van Cradle Mountain Nat Park. Vervolgens zijn we aan de afdaling begonnen richting Wineglass bay, daaraangekomen heb ik 1 van de tot nu toe leukste dingen gezien.Op het strand zat een mama walibi rustig tussen een deel andere wandelaars met een klein baby walibietje in haar buidel ! Zoooooooooooooo schattig !

De rest van de dag zijn we nog langs verschillende stranden en boslandschappen gaan wandelen in de motregen langs slippery rocks, maar dit was eigenlijk allemaal weer zeer fijn. Geen boterhamdieven tegen gekomen. Nu weer op ons plaatsje van vorige nacht klaar om straks ons avondmaal te koken.

Woensdag 08/12/10.

17.08 : In de auto aant het schuilen voor de regen, we zijn net aangekomen in Bay of Fires. Deze morgen wouden we nog in Freycinet Mt. Amos gaan beklimmen, maar omdat het afgelopen nacht te veel had geregend, waren de stenen er volgens de rangers te glad en dus was het er te gevaarlijk. Jammer, we hebben dan maar een korte ochtendwandelingetje gedaan richting Sleepy Bay. Daarna zijn we naar Bicheno gereden en vervolgens naar Douglas Apsley National Park, omdat je daar naar het schijnt ook mooi kon wandelen. Inderdaad, maar ook hier was de meest uitdagende route gesloten. Enkel the wheelchair accessable routes waren open en das nu ook ni echt ons ding eigenlijk. Dit zijn routes die hoogstens een kwartiertje in beslag nemen, dusja... Goed ja we hebben dan maar bij Aspley rivier iets gegeten om daarna door te rijden naar St-Marys, waar we na een korte pitstop zijn doorgereden naar St-Helens. Beide stadjes waren nu niet echt spectaculair, maar goed merendeel van de route was wel weer door mooie landschappen.

Wat hebben we nog geleerd vandaag : De natuur houdt niet van Faye.

1. De natuur steelt Faye haar boterham (cfr. De stoute vogel van zondag.)
2. De natuur doet Faye haar boterham met choco wegwaaien (Heel veel wind deze morgen tijdens het ontbijt !)
3. De natuur doet steentje kantelen, waardoor Faye met haar voeten int water subbelt (Neen, dit heeft niks met mijn onhandigheid te maken...)

Donderdag 09/12/10.

Om 1 of andere reden zijn Australiers zeer, maar dan ook zeer slecht in het inschatten van afstanden. Niet alleen mensen aan wie je de weg vraagt langs straat falen hierin, maar ook de dames uit de verschillende Tourist Information Centra en zelfs de verkeersborden langs de baan ! Je moet hier met een schaal van 1 :10 denken. Zeggen ze (personen en/of borden) < Binnen 2 km ... > Ga er dan maar vanuit dat het 20 kilometer is... We wouden vandaag - na ons pannekoeken ontbijt - naar Blue Tier, een stuk regenwoud, waar het naart schijnt heel mooi is om te wandelen, als je het ooit bereikt that is. Het `sprookjes`woud zou vermoedelijk op zeven kilometer gelegen hebben van de hoofdweg. Als je rekent dat we toch wel twintig minuten hebben gereden op zoek naar da zogenaamde bos en het nooit gevonden hebben, mag je zeker zijn dat het beslist niet op zeven, maar gemakkelijk zeventig kilometer verwijderd lag van de baan.

10.00 : Voor het woud dat we nooit gevonden hebben, zijn we deze morgen ook naar Bay of Fires geweest, een prachtig wit zand strand met een fantastisch woeste branding.

13.00 : In de namiddag zijn we naar de Pyengana Cheese Factory geweest, FREE SAMPLES ! Voor iemand die normaal geen kaas eet, heb ik hier al verdacht veel kaas gegeten. Daar hebben we ook een heerlijke milkshake gedronken met zicht op de koeien in de bergen. Fijn. Daarna brachten we een bezoek aan St-Columba Falls, zotte waterval van 90 meter, de grootste van Tasmanie. Zalig hoe je hier plots midden in een stuk regenwoud terecht komt. Voor foto`s verwijs ik door naar mijn picassa website.

Vrijdag 10/12/10

23. 00 : Ons laatste dagje Tasmanie ging richting Launcest om dan door te rijden naar Devonport om daar de ferry terug te nemen. Ik zal het verslagje over vandaag kort houden, ik had eerder al willen typen hier op de ferry, maar toen werd ik vergezeld door een andere backpacker, dus van typen is er niet veel in huis gekomen. En zee of oceaan, ik weet niet goed wat we nu aant bevaren zijn, is echt vre wild en typen is gelijk ook ni da nu.

Any way de hoogte punten van vandaag waren The Chocolat and Cheese Factory, waar je alweer naar hartelust fee mocht sample`n, mmm een middagmaal is gauw samengespeeld. Daarnaast zijn we naar Cataract Gorge geweest, een woeste rivier die op nauwelijks een kilometer van het centrum van Launceston doorheen de vallei raast. Vrije natuur en beschaving zijn hier amper gescheiden van elkaar. De rest van de dag zijn we weer afgezakt via de typisch ouderwetse dorpjes waar de tijd is blijven stilstaan richting Devonport.

Uiteindelijk hebben we zo goed als de volledige oostkust afgereist, nadat dat we het eiland door midden zijn gerkuist zijn van Devonport naar Hobart en voordat we via de noordkust terug gereden zijn van Launceston naar Devonport. Mooi.

The End ;-)