Hopelijk had iedereen een fijn kerst & nieuw en bij deze wens ik iedereen nogmaals de beste wensen !

Op 2 januari zijn wij + 2 andere backpackers + heeeel veeeel gerief met de auto vertrokken richting Perth ! We hadden een reis van zo`n kleine 3000 km voor de boeg ! Tussen Adelaide & Perth was er vooral heel veel niets, dus bestond de reis hoofdzakelijk uit rijden met de auto met de occasionele toiletpauzes en bijtanken. Onderweg bezochten we wel Flinders Range National Park, waar we suprise suprise zijn gaan wandelen in de brandende zon deze keer, heel warm, maar ook wel weer heel mooi. Het deed me denken aan het landschap uit de film de Reddertjes in Kangoeroeland, een zalige tekenfilm van toen ik klein was :-) http://www.youtube.com/watch?v=jVrjCyPhoxE

Na Flinders Range ging ons reis verder richting Ceduna. Vanaf hier begint een gebied van 1200 km te lopen, genaamd The Nullarbor. Afkomstig van het latijns Nullus Arbor, wat zoveel als geen bomen wil zeggen. Dit is een immens uitgestrekte vlakte die ondanks zijn naam toch tamelijk groen is. Enkel het echte centrum van The Nullarbor is boomloos, de weg die wij volgende was omringd door laag groen struikgewas en heel veel niets. Zo ver als je kan kijken zie je enkel de rode kleur van de aarde met daarop een laagje groen van de struiken omringd door heel veel blauwe hemel. Indrukwekkend !

Jammergenoeg werden we onderweg niet gespaard van autoproblemen, het koelwater had kuren en na een grondige check-up bleek het probleem bij de radiator dop te liggen - echt wnr ik trg in Belgie zal zijn, zal ik toch verdacht veel auto`s beginnen te kennen -Any way het probleem was snel verholpen eens de nodige onderdelen vervagen werden en we konden ons reis gelukkig gauw verder zetten richting het uitgebreide niks.

Onderweg kwamen we ook via ee kleine detour Cactus Beach tegen, een waar pareltje, denk helder blauw water, bijna kristalwitte duinen en roze laguanes, jawel roze, het heeft iets te maken met het zout in het water waardoor het water zichtbaar roze wordt. Alle foto`s hiervan staan op mijn picassa website (het uploaden van foto`s verloopt via die site een stuk vlotter.)

We kwamen ook oog in oog te staan met wat vroeger gedacht werd, het letterlijke einde van de wereld te zijn. The Great Australian Bight, fantastische klippen die uitkijken opdeafbuigende oceaan. Hier werden we dan nog eens aangenaam verrast door enkele dolfijnen die onder ons in de oceaan voorbij zwommen. Alweer een van die vele onvergetelijke momentjes dus. Even later na ons bezoek aan het einde van de wereld, kwamen we aan in Border Village, waar de grens tussen South & Western Australia ligt. Om 1 of andere gekke Australisch regel is het verboden om fruit, honing, dieren en nog wat vreemde zaken te transporteren tussen de verschillende staten. Dit hield in dat we op de grens nog gauw zes wortels moesten veroberen en bananen verstoppen zodat ze klaar waren voor illegaal transport. Wanneer we eerder op onze reis de grens tussen verschillende staten overstaken, hadden we nooit eerder controle gehad, hier dus wel, alweer een ervaring erbij.

Kort nadat we in Western Australia waren aangekomen - waar er trouwens een tijdsverschil heerst van twee uur`n half met South Australia, waardoor het tijdsverschil met Belgie nu nog maar zeven uur bedraagt - kwamen we aan bij het langste rechte stuk snelweg in Australie, 146, 6 Km lang !

Na ongeveer 50 km op het langste rechte stuk, hebben we auto flink langs de kant geparkeerd, niet omdat we weer mechanisch problemen hadden, maar wel omdat we vonden dat het tijd was voor een partijtje Beach Tennis ... in het midden van de auto snelweg ... Dit spelletje kun gerust enkele minuten doorgegaan, aangezien er toch geen auto`s in de verste verte te bespeuren waren ... UNIEK

Uiteindelijk kwamen we aan in Norseman, wat meteen ook het einde van de Nullarbor betekende. Plotsklaps zit je van het ene op het andere moment trg in de bevolking, een bevolking die ietwat ten achter leeft op zen tijd, maar desalteniettemin was er hier na 1200 km eindelijk weer sprake van`de` bewonde wereld. Nadat nu ook de batterij van de auto het had begegeven, moesten we alweer beroep doen op een mecanicien. Na veel pushen hebben de batterij van Murphy trg in gang gekregen en konden we door naar Esperance, een zomers stadje gelegen in het zuidwesten aan de kust. van hieruit zijn we naar Cape Le Grand getrokken, waar we Frenchman Peak beklommen. Beklommen mag hier letterlijk genomen worden. Het was niet zomaar even vrolijk naar boven wandelen, het was klimmen en klauteren en zoeken naar een stevige houvast, spannend, ietwat gevaarlijk, maar een leuke uitdaging die we succesvol teneinde brachten. Tis te zeggen op onze trgweg naar beneden zijn we er om de een of andere reden ingeslaagd om van het fantastisch goed en veilig aangeduide pad (*sarcasme*) af te wijken. En plots zit je aan de comoleet misse kant van de berg en moet je jezelf via een nu nog intensere weg trgklimmen naar het `echte` pad. Toen we terug op goede weg zaten werden verrast door een slang ! HIHI, jawel een echte wilde, meterlange slang ! Nu pas voel je je in het echte australie, dit gevoel werdeigenlijk zelfsverdubbeld door het feit dat je net The Nullarbor of de West Australische Outback hebt doorkruist.

Op onze weg naar Perth kwamen we ook nog langs Wave Rock, de naam zelf verraad al waar het hier om gaat. Een gigantisch rots gevormd als een golf. Voor verdere duidelijk verwijs ik door naar de foto`s.

Op 7 Januarie zijn we dan aangekomen in Perth.