Ik wil niet weg.
Thailand...
Gemis en Geluk beginnen beide met een G.
Terwijl ik naar Tv Tillegemstraat 6 aant kijken ben - Skype staat aan terwijl mama in een soort van gevecht verwikkeld is met Rolf de kat die heel tijd champiogns van het aanrecht komt stelen - had ik eerder een stukje blog getypt, maar dit is dankzij de wonderen van het internet verloren gegaan, poging 2 dus.
De progammatie
11.00 Goeiemorgen
11.30 Mama is trg van de bakker en heeft geen brood mee
12.00 Mama vs. Rolf
12.30 Papa stofzuigt
13.00 Vlaamse nieuws uitzending over de toestand in Egypte
13.09 Cercle heeft 2-1 verloren van Kortrijk
13.35 De Felly & Robin Show.
Dinsdagochtend is het zover dan vertrekken we naar Kuala Lumpur, om 06.30 vertrekken we uit Perth om om 12.30 te landen in Malaysie. Ter plaatse zullen we dan een bus regelen die ons over de grens in Thailand brengt. In Thailand willen we onder andere Krabi gaan bezoek ( waar het strand te vinden is waar The Beach opgenomen is ) verder zouden we ook graag een paar eilanden die tot Thailand behoren bezoeken. Veel staat er eigenlijk nog niet vast, we zullen veel ter plaatse beslissen en daar wel uitzoeken welke plaatsjes een bezoekje waard zijn. We willen wel rond 7/8 Februari Chiang Mia bereiken, in het Noorden van Thailand. Daar hebben we al een guesthouse geregeld. Vandaar uit zullen we ook op drie daagse jungletocht gaan en op olifanten gaan rijden. Vanuit Thailand willen we dan verder trekken naar Laos en daarna naar Cambodja, waar we zkr Angkor Wat willen bezoeken. Op 4 maart nemen we dan het vliegtuig terug uit Cambdoja naar Australie via Perth.
Het feit dat we binnen onze Australie reis nog eens op reis kunnen gaan naar Azie is eigenlijk fantastisch en ik kijk er enorm naar uit om deze cultuur te mogen ervaren. Soms besef ik het eigenlijk nog niet helemaal dat ik hier in Australie ben. Ik ben hier al drie maand en kan het echt niet beter om schrijven als het niet beseffen dat ik aan de andere kant van de wereld al deze fantastische dingen aan het doen en meemaken ben. En hoezeer ik ook van alles geniet toch mis ik Belgie. Nu denk je wss ni zagen ee jij zit daar in het mooie weer reisje te plannen naar Thailand, maar ik mis Belgie en meer bepaald Brugge. Ik mis het thuis zijn, het vertrouwde en terwijl ik naar Tv Tillegemstraat 6 aan het kijken ben voelt al het vertrouwde nog steeds vertrouwd en tegelijk lijkt het zo ver weg. Het is ook letterlijk aan de andere kant van de wereld en het duurt ook nog eens zes maand voor het vertrouwde terug vertrouwd zal voelen. Niet dat ik heimwee heb en onmiddelijk op het eerste vliegtuig terug naar Belgie wil, neen totaal niet. Ik zou gewoon eventjes terug `thuis` willen zijn, heel eventjes. Maar dat zou heel deze unieke ervaringen en de bijkomende gevoelens verstoren, dus eigenlijk wil ik nu niet even naar huis. Ik wil wel in Augustus naar huis. En soms denk ik dat het eigenlijk wel leuk zou zijn, moest het morgen Augustus zijn en ik heel deze unieke en fijne reis al achter de rug heb en terug naar huis moet. Tegen augustus zal ik wss niet meer naar huis willen en eens ik terug in Brugge zal zijn, zal je me waarschijnlijk horen zagen over het feit dat ik Australie erg mis. Ik denk wel dat ik dan ook pas echt ga beseffen wat ik hier allemaal gedaan/gezien/meegemaakt & ervaren heb.
Zes maand lijkt nog ver en net zoals het surreeel aanvoelde voor ik hierheen kwam, voelt het nu surreeel aan dat ik pas binnen zes maand weer in Brugge zal zijn. Maar ah de eerste drie maand zijn hier ook voorbij gevlogen en voor ik het weet mag ik Australie beginnen missen. Maar voorlopig zal ik mezelf moeten tevreden stellen met het gemis naar thuis en naar Felly Vandebourry en al mijn fijne vrienden.
Ik zal dan maar weer eens afsluiten en ik hoop dat tegen dat ik terug ben van mijn azie avontuur dat men egyptische zus veilig en wel in Belgie of in Egypte is.
Toedeloe x.
Groot & Klein Nieuws
Eens aangekomen in Perth hebben we eigenlijk geen echt spectaculaire dingen meer meegemaakt, het leven ging/ gaat hier gewoon zen gangetje.
Ons ritme is wel drastisch veranderd, wat eigenlijk wel goed is. De zon komt hier vrij vroeg op in vergelijking met South Australia. Rond half zeven wordt je reeds gewekt door de zonnestralen die de temperatuur in de auto doen stijgen. Als je vervolgens rondom je kijk, merk je dat de helft van de parking waar je de nacht in de auto doorbracht reeds vol staat met tientallen auto`s waarvan de eigenaars met de hond op het strand zijn gaan wandelen, Als je vervolgens tot aan het strand wandelt, merk je dan nog eens dat er bij de honden in het water ook tientallen australiers aan het zwemmen zijn. De mens van Perth staat hier dus vrij vroeg en is meteen ook zeer actief. Iets wat eigenlijk wel fijn is.
Ik zelf neem nu ook deel aan dit ritme en het bevalt me wel. Wakker worden rond half zeven, loop tenu aan tegen zeven uur, kwartiertje lopen, bikini aan en *hop* *plons* in de zee, technisch gezien oceaan. Zalig ! Tijdens deze momenten van de dag is de temperatuur ook het meest verdraagzaam. Tegen tien uur `s morgensstijgt het kwik al gauw tot een graad of 35.
We hebben hier ook weer twee dagen aan couchsurfing gedaan, we waren te gast bij een ietwa vreemde doch vriendelijke vrouw, die een fantastisch huis had dat grotendeels bestond uit buiten ruimtes, Onze slaapkamer en badkamer bevonden zich in open, maar overdekte ruimtes die rond de vijver in de tuin gebouwd waren, Heel fantasievol.
Verder brachten we ook een weekendje door in Margaret River, een niet zo`n bijzonder plaats tenzij je een gekke wijnkenner bent, iets wat wij niet zijn en dus vonden we de plaats meteen ook niet zo geweldig, Twas keer iets anders en de temperatuur lag er een stuk lager en dat was wel aangenaam.
Gister, maandag (17/01/11) zijn we gaan varen met een bootje richting Carnac Island, een onbewoond -tenzij door slangen - eiland, waar we zijn gaan snorkelen. Op onze terug weg botsten we op een hele roedel dolfijnen ( ha, ik weet niet hoe je de `groep` van dolfijnen noemt ) Vervolgens zijn we in het water gesprongen omdat dolfijnen normaal naar mensen toe komen wanneer deze in de buurt zijn. Dit lag bij deze dolfijnen echter ietwat anders, het was meer Faye zwemt achter de dolfijnen en wordt gebeten door kwalen, dan Faye die met dolfijnen zwemt. Maar toch, alweer zeer leuk.
Momenteel logeren we nu bij iemand thuis en we mogen hier blijven tot 1 februari
***
Dit alles was het kleine nieuws.
***
En dan nu het grote nieuws
****
Althans voor mij is het groot ;-)
***
Op 1 februarie hebben we een vlucht geboekt richting Kuala Lumpur, Malaysia ! Van hieruit naar Azie vliegen is echt spotgoedkoop en het is een te mooie kans om te laatn liggen ! Het leven daar is ook een stuk goedkoper, iets wat wel welkom is,. De Australische Dollar staat zeer sterk in vergelijking met de euro, wat het leven hier over het algemeen duur of toch in ieder geval duurder of in Belgie maakt. Any way 1 februarie gaan we dus naar Malaysia en van daar uit zullen we per trein verder reizen richting Thailand om daar onder ander Phuket en Krabi te bezoeken. Daarna zullen we verder trekkren richting - en ik weet nu al de zussen en de mama dit niet graag zullen horen - Cambodja en Laos ! We hopen dit alles in een maandje te doen en daarna terug te vliegen naar Perth om onze reis verder te zetten langs de westkust richting Darwin in het Noorden van het land. Het weer is in het Noorden nu toch tamelijk slecht, aangezien het daar nu regenseizoen is, De regen die daar valt is in tegenstelling tot in Queensland, wel normaal. Wanneer we in maart terug komen zou het weer veel beter moeten zijn in Darwin en das dan meteen ook mooi meegenomen.
Ik vond het voor ik naar Australie vertrok, tamelijk surreeel dat ik op het punt stond deze reis te ondernemen, wel het feit dat ik naar Thailand - Laos - Cambodja ga, is nu nog meer surreeel ! Maar ik verlang enorm om de cultuur te zien !! Een alweer totaal nieuwe ervaring zit er dus aan te komen.
Tot aan dit nog grotere avontuur blijven we in Perth en dit weekend gaan we zeilen richting Rottnest Island.
ZOMERZOEN !! FAYE !!
Het grote niets
Hopelijk had iedereen een fijn kerst & nieuw en bij deze wens ik iedereen nogmaals de beste wensen !
Op 2 januari zijn wij + 2 andere backpackers + heeeel veeeel gerief met de auto vertrokken richting Perth ! We hadden een reis van zo`n kleine 3000 km voor de boeg ! Tussen Adelaide & Perth was er vooral heel veel niets, dus bestond de reis hoofdzakelijk uit rijden met de auto met de occasionele toiletpauzes en bijtanken. Onderweg bezochten we wel Flinders Range National Park, waar we suprise suprise zijn gaan wandelen in de brandende zon deze keer, heel warm, maar ook wel weer heel mooi. Het deed me denken aan het landschap uit de film de Reddertjes in Kangoeroeland, een zalige tekenfilm van toen ik klein was :-) http://www.youtube.com/watch?v=jVrjCyPhoxE
Na Flinders Range ging ons reis verder richting Ceduna. Vanaf hier begint een gebied van 1200 km te lopen, genaamd The Nullarbor. Afkomstig van het latijns Nullus Arbor, wat zoveel als geen bomen wil zeggen. Dit is een immens uitgestrekte vlakte die ondanks zijn naam toch tamelijk groen is. Enkel het echte centrum van The Nullarbor is boomloos, de weg die wij volgende was omringd door laag groen struikgewas en heel veel niets. Zo ver als je kan kijken zie je enkel de rode kleur van de aarde met daarop een laagje groen van de struiken omringd door heel veel blauwe hemel. Indrukwekkend !
Jammergenoeg werden we onderweg niet gespaard van autoproblemen, het koelwater had kuren en na een grondige check-up bleek het probleem bij de radiator dop te liggen - echt wnr ik trg in Belgie zal zijn, zal ik toch verdacht veel auto`s beginnen te kennen -Any way het probleem was snel verholpen eens de nodige onderdelen vervagen werden en we konden ons reis gelukkig gauw verder zetten richting het uitgebreide niks.
Onderweg kwamen we ook via ee kleine detour Cactus Beach tegen, een waar pareltje, denk helder blauw water, bijna kristalwitte duinen en roze laguanes, jawel roze, het heeft iets te maken met het zout in het water waardoor het water zichtbaar roze wordt. Alle foto`s hiervan staan op mijn picassa website (het uploaden van foto`s verloopt via die site een stuk vlotter.)
We kwamen ook oog in oog te staan met wat vroeger gedacht werd, het letterlijke einde van de wereld te zijn. The Great Australian Bight, fantastische klippen die uitkijken opdeafbuigende oceaan. Hier werden we dan nog eens aangenaam verrast door enkele dolfijnen die onder ons in de oceaan voorbij zwommen. Alweer een van die vele onvergetelijke momentjes dus. Even later na ons bezoek aan het einde van de wereld, kwamen we aan in Border Village, waar de grens tussen South & Western Australia ligt. Om 1 of andere gekke Australisch regel is het verboden om fruit, honing, dieren en nog wat vreemde zaken te transporteren tussen de verschillende staten. Dit hield in dat we op de grens nog gauw zes wortels moesten veroberen en bananen verstoppen zodat ze klaar waren voor illegaal transport. Wanneer we eerder op onze reis de grens tussen verschillende staten overstaken, hadden we nooit eerder controle gehad, hier dus wel, alweer een ervaring erbij.
Kort nadat we in Western Australia waren aangekomen - waar er trouwens een tijdsverschil heerst van twee uur`n half met South Australia, waardoor het tijdsverschil met Belgie nu nog maar zeven uur bedraagt - kwamen we aan bij het langste rechte stuk snelweg in Australie, 146, 6 Km lang !
Na ongeveer 50 km op het langste rechte stuk, hebben we auto flink langs de kant geparkeerd, niet omdat we weer mechanisch problemen hadden, maar wel omdat we vonden dat het tijd was voor een partijtje Beach Tennis ... in het midden van de auto snelweg ... Dit spelletje kun gerust enkele minuten doorgegaan, aangezien er toch geen auto`s in de verste verte te bespeuren waren ... UNIEK
Uiteindelijk kwamen we aan in Norseman, wat meteen ook het einde van de Nullarbor betekende. Plotsklaps zit je van het ene op het andere moment trg in de bevolking, een bevolking die ietwat ten achter leeft op zen tijd, maar desalteniettemin was er hier na 1200 km eindelijk weer sprake van`de` bewonde wereld. Nadat nu ook de batterij van de auto het had begegeven, moesten we alweer beroep doen op een mecanicien. Na veel pushen hebben de batterij van Murphy trg in gang gekregen en konden we door naar Esperance, een zomers stadje gelegen in het zuidwesten aan de kust. van hieruit zijn we naar Cape Le Grand getrokken, waar we Frenchman Peak beklommen. Beklommen mag hier letterlijk genomen worden. Het was niet zomaar even vrolijk naar boven wandelen, het was klimmen en klauteren en zoeken naar een stevige houvast, spannend, ietwat gevaarlijk, maar een leuke uitdaging die we succesvol teneinde brachten. Tis te zeggen op onze trgweg naar beneden zijn we er om de een of andere reden ingeslaagd om van het fantastisch goed en veilig aangeduide pad (*sarcasme*) af te wijken. En plots zit je aan de comoleet misse kant van de berg en moet je jezelf via een nu nog intensere weg trgklimmen naar het `echte` pad. Toen we terug op goede weg zaten werden verrast door een slang ! HIHI, jawel een echte wilde, meterlange slang ! Nu pas voel je je in het echte australie, dit gevoel werdeigenlijk zelfsverdubbeld door het feit dat je net The Nullarbor of de West Australische Outback hebt doorkruist.
Op onze weg naar Perth kwamen we ook nog langs Wave Rock, de naam zelf verraad al waar het hier om gaat. Een gigantisch rots gevormd als een golf. Voor verdere duidelijk verwijs ik door naar de foto`s.
Op 7 Januarie zijn we dan aangekomen in Perth.
Een dag in Adelaide.
09.30 : opstaan
10.00 : tasje warme melk met chocopoeder dinge derin + e koekje of pannekoeken of toastjes met confituur of spek met eitjes - indien mogelijk in het zonnetje te verorberen.
11.00 : bikini aan, e liter zonnecreme aandoen
11.30 : what`s for lunch? no wonder Arthur has gotten Huge !!
12.00 : op het gemakje naart strand vertrekken
14.00 : e spelletje beachtennis
15.00 : hemeltje tis warm, 39 graden !!
16.00 : een stukje zwemmen in de zee, eem beetje snorkelen
17.00 : een dutje doen
18.00 : naar huis gaan
19.00 : feeding Arthur, again and again and again, cookies, triffle, candy, crisps, ...
Een dagje in Adelaide is zoals je merkt heeeeeel rustig en heeel ontspannen. We hebben er hier wel een leuke tijd opzitten. Zondag twee januari is het echterback on the road, richting Perth, Western Australia ! Er gaan twee voorlopig nog onbekende lifters met ons meereizen, want de fuel is ier echt ni cheap. Er gaat een 29jarige waalse mee en een 20jarige duitse vietnamees, hoe die eruit zal zien --> Gn idee ;-) We hebben 2700 km voor de boeg, een lange rit dus, maar zouden samen rijden met 1 of meerdere auto`s in een soort `konvooi` kwestie toch snel beroep op een andere auto te kunnen doen, moest het nodig zijn in geval vn nood, hopelijk niet natuurlijk.
Twee weekn couchsurfen hier in Adelaide was dus echt wel de moeite, het weer werd er als maar beter op en onze host was een fantastisch lieve dame ! Ze heeft ons een paar keer mee op draai genomen en zo hebben we meteen ook enkele mooi plaatsje in de buurt gezien. Maar ons verblijf hier bestond voornamelijk uit ontspannen niets doen en genieten, wat na een aantal weekn vn slaapn in de auto en douchen op het strand wel deugd deed :-)
Kerst was hier trouwens ook heel leuk, op kerstavond hebben we samen met onze host kerst gevierd, officieel met cadeautjes uitwisselen nzo, heel gezellig. Kerstdag zelf hebben we op het strand doorgebracht en `s avonds gingen we bij een collega vnonze host thuislangs.We hebben ook enorm veel reactie op onze add gekregen, wat er uiteindelijk toe geleid heeft dat we op tweede kerstbij een koppel met een dochtert thuis zijn gaan bbq`n echt achteraf petanque gespeeld hebben. Heeeeel gezellig, super vriendelijke mensen en een alweer zeer ontspannen sfeer.
Vandaag zou het 43 graden worden, dus we gaan het nieuwe jaar hier binnen enkele uren goed kunnen inzetten.
Ik wens iedereen ng een fijne kerst en een prettig nieuwjaar !
Tot in Perth in 2011 ;-)
De zevende Hemel.
Na onze avonturen in Tasmanie zijn we teruggekeerd naar Melbourne, daar hebben we ons nog een dag kunnen uitleven op een marktje rond fairtrade, waar ze heel veel gratis proevertjes weggaven.
Op zondag 12/12 vertokken naar Torquay -surfcity.- Torquay is het begin van The Great Ocean Road, een weg die deels ter herinnering aan WOI en deels om toeristische redenen werd aangelegd. Deze weg bracht ons langs vele typisch stranddorpjes. Een mooi hoogtepuntje waren de 12 apostelen, een rost formatie in de zee die onstaan is door het weg eroderen van de kustlijn. Het einde van The Great Ocean Road is te vinden in Warrnambool. Daar hadden we in den aldi een toevallige ontmoeting met een naar hier geimmigreerde Belg. 15 jaar geleden begon hij net als ons met backpacken, de liefde van zen leven leren kennen en blablabla the rest is history ( * hoe doen die dat toch ... ik heb hier nog geen enkele treffelijken tegengekomen *) Deze vriendelijke Belg die het fantastisch vond dat hij na 15 jaar nog steeds vlaam kon verstaan en kon spreken nam ons mee naar hem thuis en vervolgens richting Tower Hill National Park waar we een uitgebluste vulkaan bezochten samen met zijn zoontje en waar we onze eerste emoe`s gezien hebben.
Na Warrnambool zijn we doorgereden naar Mount Gambier, waar we het fantastisch Blue Lake bezochten, ma echt BLUE. De verklaring hiervoor is aahum ja er is een verklaring voor, ma die ken ik ni van buiten, ma geloof me twas serieus blauw. In die stad zijn ook verschillende, gigantische putten te vinden, gewoon te midden van alle gebouwen is er plots een huge sinkhole, waar alweer ook een fantastisch ingewikkeld geologiscche verklaring voor bestaat, het had enerzijds iets te maken met gekoelde lave en anderzijds iets met opsplijten van de grond ofzoiets. Any way mooie putten die ingericht waren als fabelachtige tuinen * zie foto`s.*
Uiteindelijk zijn we via de kleinere dorpjes terecht gekomen in Noarlunga Downs, een suburb op 30 min. van Adelaide. Ma hier zitten we echt in de zevende hemel. Via couchsurfing zijn we in contact gekomen met een heerlijke mevrouw die ons veel te veel verwend - denk vers gebakken brood `s morgens, eitjes, koekjes, ... - We blijven bij haar tot na Kerst en op 2de Kerst zijn we uitgenodigd bij een gezin dat reageerde op onze Add. Het zit zo, we hadden het idee een zoekertje te plaatsen, met de gedachte van je weet maar nooit, waarin we ons zelf voorstellende en vertelde dat we op zoek waren naar een gezin om kerst mee door te brengen. Fantastisch genoeg is hier verbazend veel reactie opgekomen ! We hebben ons zelf dus gewoon weg een instant familie gevonden om kerst mee te vieren.
Live is good, we rollen nu letterlijk van de ene verwennerij in de andere, te mooi om waar te zijn, daarom dat we er nu met volle teugen van genieten voor we weer on the road gaan richting Perth in januarie .
toedeloeee xx
foto`s --> http://www.facebook.com/album.php?aid=257127&l=5f2ccd3d1d&id=664826836
Tasmanie
Voor op de blog volgende week
Zaterdag 04/12/10.
We zijn goed vertrokken met de Spirit of Tasmania, we waren getuigen van alweer een prachtige zonsondergang met op de achtergrond het als maar kleiner wordende Melbourne. Op de boot heb ik eigenlijk nog verbazend goed geslapen de recliners, reclineden echt wel ver achterover ! ;-) 22.30 : Slaapwel !
Zondag 05/12/10.
06.40 : `Goodmorning we have arrived in Devonport and will start our embarking at aproxamatly 40 minutes, ...` We zijn er ! We zijn moe ! Hhhmm heb ik echt acht uur geslapen? We zijn er ! Hup in de auto, maar eerst - alweer - douane controle, neen we hebben geen vers fruit groenten of vis bij ons.
09.30 : Aankomst in Cradle Mountain National Park na een rit langs een groen, maar kil landschap bedekt door veel kale, grijze bomen. We gaan hicken vandaag ! Na een verplichte entrance fee zijn we met de shuttle bus na Dove Lake gereden, daar zijn we begonnen aan een rustige route rond het meer die ongeveer een kleine anderhalf uur in beslag nam. Na deze opwarming zijn we aan het zwaardere werk begonnen. Een steile klim richting Marions Lookout die op het gemak begon via Lake Lilla en leide naar Woombat Pool. Daar besloten we om bij dit mooie, rustige meertje ons te goed te doen aan onze lunch.(12.10) Op het menu stond turks brood met kaas en tonijn. Allemaal heel gezellig, zeker die eerste, lekkere hap, tot het moment volgt waarin in minder dan twee seconden - ng voor je je tweede hap kan nemen - je boterhammetje gestolen wordt door en vogel !!! Mijn eten is dus gewoonweg gestolen geweest door een vogel - het kon niet anders of deze zwarte, gemene dief moest verwant zijn aan de Evil Craw die in men tuin in Belgie woont. BOEH vogel BOEH !! Mijn eten ;`( Echt onvoorstelbaar, in een eerst oermens reactie ben ik nog achter het beest aangesprongen in een povere poging MIJN boterhammetje terug te bemachtigen - mislukt... Al gauw kwam er een tweede broeder van de Evil Craw aangevlogen en zijn we letterlijk gevlucht met ons eten om nog meer onrechte matige diefstal te voorkomen. Triestig...
12.45 : Vervolgens ging de weg over in een rotsachtig parcour waar je beroep moest doen om de ijzeren reling die aan de stenen bevestigd was. Intensief, maar leuk ! De klim duurde ongeveer anderhalf uur en leidde ons naar een prachtige uitzicht ! Daarna zijn we aan onze afdaling via Krater Lake en Ronny Creek begonnen om om 15.00 aan te komen aan het pick up point voor de shuttle bus.
20.48 : In de auto in Bothwell, net noodles gegeten. Slaapwel. Zou sinterklaas mij hier vinden?
Maandag 06/12/10.
07.30 : Goeiemorgen Bothwell. Na ons ontbijt zijn we op verkenning geweest in dit zalig oude stadje, waar de tijd is echt is blijven stilstaan. De huizen dateren allemaal vanuit de negentiende eeuw en waren heerlijk ouderwets. Rond 09.00 uur zijn we doorgereden naar Hobart, de hoofdstad van deze eiland-staat.
Tasmania heette vroeger trouwens Van Diemen Land en was eigenlijk een straf kolonie voor de criminelen die op vatse land weer in de fout waren gegaan. Het eiland stond bekend als een barre,koude plaats met een zeer streng regime. Dit gevoel is nu zeker niet meer aanwezig, maar kan nog terug gevonden worden in de kale, dorre landschappen die zo nu en dan opduiken tussen de zeeen van groen op de bergen waarvan de flanken bedekt worden door vers geschoren schapen. Het is hier echt mooi, de wegen kronkelen tussen de bergen door langs de meren. Fantastisch om dit allemaal te kunnen zien dus.
Aangekomen in Hobart, merk je wil dat je je in de hoofdstad bevind. Je zit dankzij deze teletijdmachine meteen weer in je eigen tijd, wanneer je door het centrum slentert langs de vele winkels en Sub Way`s - jawel zelfs Hobart heeft in zen hoofdstraat twee van deze broodjeszaken. Na een kort bezoek lieten we de hoofdstad voor hij was en zijn we richting Richmond vertrokken. Dit stadje stond bekend volgens de Tourist Information Centre als een mooi, historisch dorpje. Fijn, meer van dat, tot je er aankomt en merkt dat het stadje omwille van zijn verleden keiard uitgebuit wordt en je als toerist voor elke overgebleven historische site moet betalen. Dit is eigenlijk best wel jammer, dan wil je al eens iets bezoeken en een stukje cultuur opsnuiven, dan moet je weer betalen. Iets waar wij als backpackers op een beperkt budget geen ruimte voor hebben, zeker als je weet dat hetgeen je te zien zal krijgen, waarschijnlijk nu ook weer niet zo spectaculair is en dus geen tien dollar waard is.
14.00 : Via de Highway naar Freycinet National Park.
16.30 : Aangekomen en in het information centre vernomen dat we hier weer tientallen dollars zouden moeten besteden aan een daypass en een camping plaats. Niet van. Met de auto zijn we een stukje uit het park gereden, tot in Coles Bay en hebben we de auto geparkeerd aan een rotsstrand dat uitkijkt op een alweer prachtig berglandschap. Stoeltjes uitgehaald, glasje goon en genieten maar.
Dinsdag 07/12/10.
08.15 : Wakker worden omdat er net een verse vloot kajakers toekomt op de plaats waar jij je nacht hebt doorgebracht. Ontbijt, boterhammetjes met choco. Een goed ontbijt is noodzakelijk want vandaag gaan we wandelen in Freycinet National Park.
10.00 : Start van de wandeling richting Wineglass Bay Lookout, een steile vermoeiende klim. Faye heeft echt geen conditie ! Eens de top bereikt kon je genieten van een panoramisch zicht, vandaag was het tamelijk mistig. Het uitzicht was misschien niet zo prachtig als tijdens een zonnige dag, maar het zien van de bergen in de mist, was eens iets anders dan de zonovergoten bergen van Cradle Mountain Nat Park. Vervolgens zijn we aan de afdaling begonnen richting Wineglass bay, daaraangekomen heb ik 1 van de tot nu toe leukste dingen gezien.Op het strand zat een mama walibi rustig tussen een deel andere wandelaars met een klein baby walibietje in haar buidel ! Zoooooooooooooo schattig !
De rest van de dag zijn we nog langs verschillende stranden en boslandschappen gaan wandelen in de motregen langs slippery rocks, maar dit was eigenlijk allemaal weer zeer fijn. Geen boterhamdieven tegen gekomen. Nu weer op ons plaatsje van vorige nacht klaar om straks ons avondmaal te koken.
Woensdag 08/12/10.
17.08 : In de auto aant het schuilen voor de regen, we zijn net aangekomen in Bay of Fires. Deze morgen wouden we nog in Freycinet Mt. Amos gaan beklimmen, maar omdat het afgelopen nacht te veel had geregend, waren de stenen er volgens de rangers te glad en dus was het er te gevaarlijk. Jammer, we hebben dan maar een korte ochtendwandelingetje gedaan richting Sleepy Bay. Daarna zijn we naar Bicheno gereden en vervolgens naar Douglas Apsley National Park, omdat je daar naar het schijnt ook mooi kon wandelen. Inderdaad, maar ook hier was de meest uitdagende route gesloten. Enkel the wheelchair accessable routes waren open en das nu ook ni echt ons ding eigenlijk. Dit zijn routes die hoogstens een kwartiertje in beslag nemen, dusja... Goed ja we hebben dan maar bij Aspley rivier iets gegeten om daarna door te rijden naar St-Marys, waar we na een korte pitstop zijn doorgereden naar St-Helens. Beide stadjes waren nu niet echt spectaculair, maar goed merendeel van de route was wel weer door mooie landschappen.
Wat hebben we nog geleerd vandaag : De natuur houdt niet van Faye.
- De natuur steelt Faye haar boterham (cfr. De stoute vogel van zondag.)
- De natuur doet Faye haar boterham met choco wegwaaien (Heel veel wind deze morgen tijdens het ontbijt !)
- De natuur doet steentje kantelen, waardoor Faye met haar voeten int water subbelt (Neen, dit heeft niks met mijn onhandigheid te maken...)
Donderdag 09/12/10.
Om 1 of andere reden zijn Australiers zeer, maar dan ook zeer slecht in het inschatten van afstanden. Niet alleen mensen aan wie je de weg vraagt langs straat falen hierin, maar ook de dames uit de verschillende Tourist Information Centra en zelfs de verkeersborden langs de baan ! Je moet hier met een schaal van 1 :10 denken. Zeggen ze (personen en/of borden) < Binnen 2 km ... > Ga er dan maar vanuit dat het 20 kilometer is... We wouden vandaag - na ons pannekoeken ontbijt - naar Blue Tier, een stuk regenwoud, waar het naart schijnt heel mooi is om te wandelen, als je het ooit bereikt that is. Het `sprookjes`woud zou vermoedelijk op zeven kilometer gelegen hebben van de hoofdweg. Als je rekent dat we toch wel twintig minuten hebben gereden op zoek naar da zogenaamde bos en het nooit gevonden hebben, mag je zeker zijn dat het beslist niet op zeven, maar gemakkelijk zeventig kilometer verwijderd lag van de baan.
10.00 : Voor het woud dat we nooit gevonden hebben, zijn we deze morgen ook naar Bay of Fires geweest, een prachtig wit zand strand met een fantastisch woeste branding.
13.00 : In de namiddag zijn we naar de Pyengana Cheese Factory geweest, FREE SAMPLES ! Voor iemand die normaal geen kaas eet, heb ik hier al verdacht veel kaas gegeten. Daar hebben we ook een heerlijke milkshake gedronken met zicht op de koeien in de bergen. Fijn. Daarna brachten we een bezoek aan St-Columba Falls, zotte waterval van 90 meter, de grootste van Tasmanie. Zalig hoe je hier plots midden in een stuk regenwoud terecht komt. Voor foto`s verwijs ik door naar mijn picassa website.
Vrijdag 10/12/10
23. 00 : Ons laatste dagje Tasmanie ging richting Launcest om dan door te rijden naar Devonport om daar de ferry terug te nemen. Ik zal het verslagje over vandaag kort houden, ik had eerder al willen typen hier op de ferry, maar toen werd ik vergezeld door een andere backpacker, dus van typen is er niet veel in huis gekomen. En zee of oceaan, ik weet niet goed wat we nu aant bevaren zijn, is echt vre wild en typen is gelijk ook ni da nu.
Any way de hoogte punten van vandaag waren The Chocolat and Cheese Factory, waar je alweer naar hartelust fee mocht sample`n, mmm een middagmaal is gauw samengespeeld. Daarnaast zijn we naar Cataract Gorge geweest, een woeste rivier die op nauwelijks een kilometer van het centrum van Launceston doorheen de vallei raast. Vrije natuur en beschaving zijn hier amper gescheiden van elkaar. De rest van de dag zijn we weer afgezakt via de typisch ouderwetse dorpjes waar de tijd is blijven stilstaan richting Devonport.
Uiteindelijk hebben we zo goed als de volledige oostkust afgereist, nadat dat we het eiland door midden zijn gerkuist zijn van Devonport naar Hobart en voordat we via de noordkust terug gereden zijn van Launceston naar Devonport. Mooi.
The End ;-)